Selecteer een pagina

Margriet Adema

 

 


Ik ben Margriet Adema en 41 jaar oud.

Eigenlijk loop ik al vele jaren met pijn, en de woorden van de huisarts waren iedere keer: “deze klachten hebben niks met elkaar te maken!!!”.

Drie jaar geleden heb ik wat ik toen dacht een Burn Out gehad en dit zette mijn wereld op zijn kop. Niet meer weten of je vooruit moet of achteruit met alle emoties die allemaal loskomen en de controle kwijtraken of je eigen lijf en geest. Mensen die te dicht bij me stonden zoals partner, familie en vrienden kon ik moeilijk uitleggen wat ik voelde en dingen aannemen van hun vond ik moeilijk. Toen was er iemand die heel ver van mij vandaan stond en mij de spiegel voorhield en mij de juiste richting op liet kijken. Jeetje dan zie je ineens alles heel duidelijk en ga je bewuster met je leven om. Opkomen voor mezelf en weer leren praten met je partner, en inzien dat je moet genieten van de kleine dingen in het leven. Vanaf dat moment voelde ik me super en alles voelde goed! Ik had ontslag genomen van mijn oude baan en wilde meer thuis zijn bij onze dochter en ben toen halve dagen gaan werken. En toen als bij een bliksem inslag kreeg ik een jaar na mijn Burn Out  weer een terug slag. Dan sta je ineens weer aan het begin en met 1 voet in de afgrond en begint alles weer van voren af aan.
Mijn nieuwe baas heeft me een maand vrij gegeven en dan langzaam weer kijken hoe we verder gingen. Als snel was ik weer volledig aan het werk en zodra ik me goed voelde dan was ik ook weer 100 procent aanwezig. Ik was niet echt iemand die bij de pakken ging neerzitten, gewoon de schouders er weer onder en door gaan. Alles weer zelf willen doen en niet piepen, want daar heb je niks aan. Eind 2012  voelde ik me al weer opgebrand en had voor mezelf besloten uit te gaan kijken naar een andere baan. Het werk wat ik deed was erg zwaar en moest je presteren onder een bepaalde druk. In januari 2013 kreeg ik zoveel pijn in mijn rug dat ik niet kon lopen, zitten of liggen. Dus je gaat naar de huisarts en krijg je te horen dat je spit in je rug hebt. Dus medicatie en beperkt bewegen en dan moest het snel over zijn. Maar alles wat er gebeurde, het werd niet beter en alleen maar slechter. Ik kreeg uitval in mijn linkerbeen en s’nachts kreeg ik geen rust omdat mijn spieren zo onrustig waren. Dan maar naar de fysiotherapeut om te kijken of die kan helpen. Op een weer zo onrustige nacht wilde ik naar beneden om naar het toilet te gaan en liet mijn linkerbeen het afweten. Ik zakte er door heen toen ik halverwege de trap was en viel toen hard naar beneden. Huilend onderaan de trap was ik alles zo zat. De pijnen en daarnaast geen controle meer te hebben over je eigen lijf! Dus met alle emoties heb ik de volgende morgen de huisarts gebeld of er foto’s gemaakt konden worden van mijn onderrug en mijn knie. Die week heb ik nog foto’s laten maken en helaas zag alles er goed uit op de foto. Ik baalde enorm omdat ik zo graag wilde horen wat er met me aan de hand was en het geen spit zou zijn. Helaas maar geen diagnose en toen hebben we fysio ingeruild voor manuele therapie. Maar ook alles wat we daar deden, werkte averechts. Op een morgen toen ik weer een slapeloze nacht had gehad ben ik gaan zoeken naar klachten op het internet. Ik kwam ook bij aandoeningen die op sommige klachten leek, maar niet op het complete plaatje.

Totdat ik op de site van Fibromyalgie kwam en al mijn pijnen  en dingen die me waren overkomen de afgelopen jaren, op hun plek vielen en het me duidelijk werd dat dit het gene wel moest zijn waar ik aan leed. Dus op Facebook onder mijn vrienden gepolst en al gauw kreeg ik van verschillende mensen onbegrip en negatieve info. Maar voor mij was het zo klaar als een suikerklontje dat dit het wel moest zijn. Dus een afspraak gemaakt bij de huisarts dat ik naar de reumatoloog wilde voor verder onderzoek. Hij reageerde heel erg sceptisch, maar gaf me uiteindelijk wel de verwijsbrief mee. Eenmaal bij de reumatoloog bleek ik al gauw te scoren op alle tenderpoints en lag ik huilend van de pijn op de behandeltafel. Maar ik wist gelukkig dat het niet tussen de oren zat en dat er daadwerkelijk iets bij me aan de hand was. Vanaf dat moment kreeg ik de stempel Fibromyalgie en werd er zoveel duidelijk voor me. Maar ja wat nu? Hoe gaan we dit aanpakken en hoe ziet mijn toekomst er dan uit? Dus het eerste wat moest veranderen was de medicatie. Ik kreeg al vanaf januari Diclofenac en daar moest ik zo snel mogelijk vanaf. Mijn nieuwe medicatie was Meloxicam 15 mg en Amitriptyline  10 mg. Door de Amitriptyline kon ik eindelijk weer ontspannen en rustig slapen, en de Meloxicam nam de meeste pijn weg. Maar goed dit is alleen nog maar medicatie en nu moeten geest en lijf nog ik balans…. En dit vond ik het lastigste deel! Een vriendin van mij die het ook heeft, gaf mij het advies “je kan straks niks meer” en dat kon er bij mij niet in.

Ik die zo’n bezig bijtje was, dan helemaal niks meer zelf zou kunnen doen was beangstigend. Natuurlijk moest ik doelen voor mezelf gaan stellen en niet bij de pakken gaan neerzitten. Mijn eerste doel was het zoeken van een andere baan waar ik mij goed bij zou gaan voelen en eigenlijk baas over mezelf zou zijn en mijn eigen tempo kon gaan bepalen! Mijn toenmalige baas had na 2 maanden ziekteverlof het wel met mij gehad en wilde kosten wat kost mij weer op mijn oude werkplek hebben. Ik heb meerdere keren aangegeven dat dit niet gaat lukken met de pijnen die ik heb. Ik had de Arboarts achter mij staan en hier had ik al goede gesprekken mee gehad. Maar dit mocht niet baten en werd ik onder druk gezet. De stress bij mij nam alleen maar toe en dat was weer funest voor mijn lichaam. Toen heb ik de knoop door gehakt en heb ik ontslag genomen van mijn baan als kamermeisje in het hotel. Dus heb ik de opleiding gedaan van Helpende zorg en welzijn MBO 2 voor gastouder en hier ben ik nu voor geslaagd. Daarnaast heb ik mijn diploma gehaald voor Kinder-EHBO en heb ik inmiddels alles afgerond en afgehandeld en ben ik nu een officieel geregistreerd gastouder. Ppppfff ik zal laten zien dat je echt nog wel wat kan met Fibromyalgie, ook al is dit gedoseerd en aangepast! Natuurlijk heb ik echt mijn slechte dagen en mijn goeie dagen net als anderen met FM. Zonder mijn medicatie kan ik echt niet en zou ik alleen maar meer pijn hebben en niet meer kunnen functioneren.

Ik ben er nog lang niet voor wat betreft het in balans brengen van lichaam en geest. Maar ik ben een eind op de goede weg en leer er elke dag weer iets bij. Luisteren naar mezelf is het belangrijkste, en alles wat vandaag niet komt zal misschien morgen of overmorgen wel komen. Maar ik voel me goed en probeer echt met heel mijn hart te genieten van alle kleine dingen in het leven! Ik heb mijn hobby’s nog steeds, alleen moet ik het in etappes gaan doen. Ik geniet van mijn gezin en de honden.

Je gaat bewuster leven en dat zou eigenlijk iedereen moeten gaan doen! Aan de ene kant ben ik blij dat ik de diagnose heb gekregen van Fibromyalgie omdat ik nu alles beter kan relativeren en je rekenschap kan houden met bepaalde factoren en je uit dat keurslijf moet stappen van “niks moet alles mag”! ik wilde je mijn verhaal niet onthouden en ik ben blij dat FM nu meer bespreekbaar wordt en er meer dingen naar voren komen hierover.

Met vriendelijke groet,
Margriet Adema

Bol.com advertentie/logo op website.
Als je daarop klikt dan kan je daar jouw artikelen bestellen, waaronder
ook mijn boek Fibromyalgie-Omgaan met weke-delenreuma.
Door jouw bestelling via Bol.com te doen krijg ik provisie
zodat ik de website kan blijven onderhouden.

Share This