Wanneer je chronisch ziek wordt, ga je door een rouwproces.
Je rouwt om het verlies van je gezondheid die je altijd als vanzelfsprekend had beschouwd.

Je rouwt om dat deel van jezelf dat verloren is gegaan. Je hebt het gevoel dat een deel van jezelf gestorven is
en dat je afscheid moet nemen van je gezonde zelf.

Wie rouwt om het verlies van iets of iemand, zal meestal verschillende fasen doorlopen.
Psychiater en stervensbegeleider Elisabeth Kübler – Ross onderscheidt volgende opeenvolgende rouwfasen: schok,
ontkenning, verzet, onderhandelen, waarheid en aanvaarding.

De fase van de schok valt bij mensen die chronisch ziek zijn samen met het vernemen van de diagnose.
Volgens mij gaat er echter nog een fase aan vooraf, namelijk de fase van bezorgdheid.

De stadia die ik hier schets, zijn slechts een model waarop uiteraard individuele variaties mogelijk zijn.
Zo doorloopt niet iedereen alle fasen en verlopen de fasen niet bij iedereen in dezelfde volgorde.
Het is dus een theoretisch model, maar ik denk dat velen zich er wel in zullen herkennen.

Meest voorkomende fases van het rouwproces bij het chronisch ziek zijn.

Fase één: bezorgdheid
Wanneer je voortdurend ergens pijn ervaart, ga je in eerste instantie naar de dokter in de hoop dat die je zal genezen.

Wanneer je merkt dat de medicijnen die de dokter heeft voorgeschreven geen verlichting van de symptomen met

zich meebrengen, begin je je zorgen te maken en bekruipt je de angst dat er iets heel ergs met je aan de hand is.


De lange zoektocht naar erkenning en naar het verkrijgen van een diagnose kan beginnen.

  • Ga naar een dokter die tijd neemt om naar jouw verhaal te luisteren en jouw klachten au sérieux neemt.
  • Praat met anderen over jouw bezorgdheid.
  • Laat je niet afwimpelen door een dokter die beweert dat het ‘in je hoofd’ zit.
Fase twee: schok en opluchting

Sommige mensen met chronische pijn krijgen een diagnose, andere niet.
Voor sommige chronische ziektes bestaan adequate behandelingen, voor andere echter niet.
Het rouwproces zal in elk van deze gevallen verschillend verlopen.

Wanneer er een diagnose wordt gesteld, is dit voor mensen met chronische lichamelijke
klachten een donderslag bij heldere hemel. Te horen krijgen dat je nooit meer zal genezen is een enorme schok.
Anderzijds biedt de diagnose toch ook opluchting omdat men nu eindelijk weet wat er aan de hand is.
Ook de naaste omgeving van de persoon is nu op de hoogte van de ziekte en kan zich erover informeren.

Wanneer er een adequate behandeling bestaat voor de chronische ziekte die werd gediagnosticeerd,
kan het in eerste instantie een opluchting zijn dat de oorzaak van de ziekte gekend is en dat men die kan aanpakken.
Een behandeling kan echter voor bijwerkingen zorgen en ondanks het volgen van het behandelingsplan
kunnen er toch ook complicaties optreden. Dat kan zorgen voor ontmoediging, ontkenning en verzet,
voor het minder strikt opvolgen van het behandelingsplan enz.
Op die manier kan men in de volgende fases van het rouwproces terecht komen.

Voor sommige chronische ziektes bestaat geen adequate behandeling (zelf behoor ik tot deze groep).
Het is dan een grote schok te vernemen dat de behandeling een trial and error van verschillende
soorten medicatie zal inhouden, dat de oorzaak van de ziekte niet gekend is,
dat specialisten het onderling niet eens zijn over de behandelmethode en soms zelfs tegenstrijdig advies geven,
dat de pijn niet (volledig) kan weggenomen worden…
Dit kan mensen in één van de volgende fases van het rouwproces brengen.

Sommige mensen met chronische pijn krijgen geen sluitende diagnose. Bij hen luidt de diagnose ‘chronische pijn’.
Het is een schok te horen dat de behandeling enkel symptoombestrijdend maar niet genezend is,
dat de pijn nooit meer volledig zal verdwijnen,… Het kan wel een opluchting zijn dat er erkenning
komt voor de lichamelijke pijn. Soms helpt medicatie tijdelijk en dan weer niet meer.
Het proces van rouw om het verlies van het gezonde zelf wordt verder gezet.

  • Vraag aan iemand waarmee je een goede band hebt om je te vergezellen naar de dokter of
    het ziekenhuis wanneer de resultaten van onderzoek aan je meegedeeld zullen worden.
  • Heb je na het horen van de diagnose nog vragen, aarzel dan niet om ze aan de dokter, lotgenoten, … te stellen.
  • Heb je het gevoel dat er nog steeds geen erkenning is voor jouw klachten, ga dan eens langs bij een andere dokter.
Fase drie: ontkenning

Het gebeurt dat mensen op de vlucht gaan voor hun ziekte, dat ze zich er niet over willen informeren,
niet in contact willen komen met lotgenoten en gewoon zo goed en zo kwaad als het kan willen doorgaan met hun vroegere leven.
Soms negeren ze hun lichaam dat hen smeekt om het rustiger aan te gaan doen. Ze gaan door ondanks de pijn.

In deze fase speelt het gevoel van angst een heel grote rol. Angst om echt te voelen wat er zich in het lichaam afspeelt,
om het leed onder ogen te zien, kan mensen ertoe brengen niets te willen weten over hun ziekte.

In periodes waarin chronisch zieken zich lichamelijk iets beter voelen, willen ze uiteraard een zo
normaal mogelijk leven leiden en niet bezig zijn met hun ziekte. Het gevaar bestaat dan dat ze toch over
hun eigen grenzen ga en hier de lichamelijke tol voor moet betalen met bijvoorbeeld een opstoot of extra pijn.

Een aangepast werkritme kan helpend zijn om mensen niet steeds opnieuw in deze fase terecht te laten komen.

  • Hou rekening met jouw grenzen en beperkingen. Probeer te aanvaarden dat jouw grenzen
    lager liggen dan die van anderen.
  • Lees inspirerende verhalen van lotgenoten die een hoopgevende boodschap hebben en
    jou tips kunnen geven of zoek contact met hen.
Fase vier: verzet

Wanneer het tot mensen begint door te dringen dat ze werkelijk een chronische aandoening hebben,
kunnen ze heel kwaad worden. Ze zijn kwaad omwille van het vermeende onrecht dat hen wordt aangedaan.
Ze kunnen ook kwaad zijn op andere mensen die wel gezond zijn. Deze kwaadheid heeft veel met onmacht te maken.
Door de kwaadheid kunnen mensen met chronische pijn erg geïsoleerd geraken en in een
vicieuze cirkel van onbegrip terecht komen.

Het is dus zo dat men in deze fase datgene wat men verlangt namelijk steun,
begrip, liefde niet krijgt omdat men kwaad is in plaats van dat men het onderliggende verdriet kan tonen.
Dit kan heel vernietigend werken, zowel voor de persoon zelf als voor de relaties die de persoon heeft.

  • Heb oog voor de steun die anderen willen bieden ook al doen ze dat niet op de manier die jij zou willen.
  • Maak aan anderen duidelijk hoe ze jou precies kunnen helpen. Maak dit zo concreet mogelijk.
    Vraag hulp, maar dwing geen hulp af.
  • Wees dankbaar voor de hulp die je krijgt en laat dit ook merken.
Fase vijf: onderhandelen

Wanneer de kwaadheid is overgewaaid, kan er een heel sterke innerlijke wil ontstaan om te gaan
zoeken naar mogelijke oplossingen voor het ‘probleem’. Men probeert verschillende dokters uit,
leest boeken over de ziekte of over genezing, probeert alternatieve geneeswijzen uit,…
Men hoopt op volledige genezing.

De uitdaging in deze fase is de focus verleggen van het zoeken naar manieren om te genezen
naar het zoeken van manieren om de pijn zo draaglijk mogelijk te maken.

Hier kan natuurlijk de vraag gesteld worden of het dan altijd zo onrealistisch is om te geloven dat
de ziekte overwonnen kan worden. Ik denk persoonlijk dat het in sommige gevallen van
chronische ziekte en pijn wel de moeite waard is om te blijven geloven dat er ooit een effectieve behandeling
zal gevonden worden. De oorzaak van vele chronische ziekten is immers tot op heden vaak nog onbekend,
maar door onderzoek en samenwerking tussen verschillende disciplines
(niet alleen binnen de reguliere geneeskunde, maar ook tussen de reguliere en alternatieve geneeskunde)
kan men misschien wel een adequate behandelingsmethode ontdekken
voor sommige chronische ziektes die met pijn gepaard gaan.

  • Ga op zoek naar professionelen (dit kan zowel binnen het reguliere als binnen het alternatieve circuit zijn)
    die jou kunnen helpen om jouw lichamelijk lijden te verzachten.
  • Ga na wat je zelf kan doen om de pijn te verzachten: jouw voedingspatroon aanpassen,
    bewegingsoefeningen doen, op tijd gaan slapen,…

Fase zes: waarheid

Men heeft gezocht naar oplossingen om te genezen en heeft deze niet gevonden.
Men heeft misschien wel manieren gevonden om de pijn draaglijk te houden en heeft misschien
een aangepast werkritme gevonden. De waarheid moet nu onder ogen gezien worden.
De ziekte is er en zal niet zomaar verdwijnen. Deze vaststelling brengt gevoelens van
wanhoop en depressie met zich mee. Gedachten als ‘Het heeft geen zin meer om verder te leven op deze manier
en ‘Ik geef het op, het hoeft allemaal niet meer’ en
Ik ben nog liever dood dan voor de rest van mijn leven met deze pijn opgezadeld te zitten’ zijn in deze fase niet vreemd.
Men ziet geen uitweg meer, voelt zich opgesloten in de situatie, stelt zich grote vragen bij de zin van het leven.

Ook onbegrip en ongeloof van de omgeving kunnen iemand in een hele diepe put duwen.
De eigenwaarde kan hierdoor behoorlijk worden aangetast.

  • Wat kan helpen om je niet te laten overmannen door wanhoop en uitzichtloosheid, is het beoefenen van mindfulness, het lezen van inspirerende verhalen en het praten met lotgenoten.
  • Wanneer de pijn draaglijker is, doe dan iets wat je leuk vindt.
  • Stel duidelijke grenzen naar kwetsend gedrag van anderen toe met betrekking tot jouw ziekte.
  • Blijf altijd beseffen dat je niet de enige bent met een chronische ziekte en pijn.
  • Zoek professionele hulp wanneer je er alleen niet uit geraakt.
Fase zeven: aanvaarding

Kan men pijn of ongemak dat nooit weggaat volledig aanvaarden?
Is men in staat te leren leven met de beperkingen die door de pijn worden veroorzaakt?
Het hangt ervan af wat je onder ‘aanvaarden’ verstaat.

Aanvaarding betekent niet enkel nog maar positieve gedachten en gevoelens hebben
tegenover de ziekte en pijn en de vorige fases volledig achter je laten.
Aanvaarding betekent wel aanvaarden dat zowel positieve als negatieve emoties er zijn,
dat er betere en slechtere periodes zijn,… Wanneer emoties zoals kwaadheid en verdriet er mogen zijn,
zullen deze sneller verdwijnen dan wanneer men zich ertegen verzet en ze met man en macht tracht te vermijden.

Aanvaarden is ook de angst omarmen die ontstaat wanneer er weer nieuwe symptomen optreden
en je weer terug in de fase van bezorgdheid terecht komt.
Het is aanvaarden dat je af en toe terug in één van de vorige fases uit het rouwproces terechtkomt.

Aanvaarden is kunnen genieten van de momenten waarop de pijn draaglijk is.
Het is ook de identificatie met je ziekte loslaten, je eigenwaarde terugvinden en terug durven zijn wie je werkelijk bent,
weliswaar met beperkingen.

Een favoriete boeddhistische spreuk van mij is

‘De zee van droefenis strekt zich uit tot in het oneindige.
Maar keer u om, aan uw voeten ligt de veilige kust.’

deze spreuk vermeldt Lulu Wang in haar boek ‘Het lelietheater’. Met andere woorden staar je niet blind
op alles wat je niet meer kan, op alle beperkingen, maar probeer te kijken naar wat je wel nog kan en
zoveel mogelijk te genieten van de mooie momenten die het leven te bieden heeft.

  • Aanvaarding is niet hetzelfde als passief en gelaten je lot ondergaan!
    Opkomen voor jezelf, grenzen stellen, schuldgevoelens niet de bovenhand laten halen en hulp vragen indien nodig,
    dragen allemaal bij tot het proces van aanvaarding.
  • Ook om tot aanvaarding te komen van hoe de situatie nu is, kan mindfulness een grote hulp zijn.
  • Hoe mindfulness je kan helpen bij het omgaan met chronische pijn, kan je lezen in de
    beschrijving van de driedelige reeks ‘mindful omgaan met chronische pijn’ op mijn website http://www.praktijkdeberg.be.

Veel sterkte!

Dit artikel is geschreven door Aline, dankzij haar medewerking mogen wij de fases van het rouwproces
met een chronische ziekte, delen op de site van stichting Chronisch Samen Sterk.

Hartelijk dank voor de samenwerking Aline!

Aline Serverius – Ervaringsdeskundige,

Klinisch psycholoog en mindfulnesstrainer

bij Praktijk De Berg

http://www.praktijkdeberg.be/