Wat een ‘kóp’ is dat toch weer…OVERSLAAN. Maar ja, soms gebeurt het écht. Iets overslaan. En dat is nu dus gebeurt.
Iets overslaan kan door allerlei omstandigheden komen. Dat overslaan kan komen doordat je ineens plotseling ziek wordt
óf dat je een leuke vakantie krijgt aangeboden en dan totaal geen erg meer hebt dat je ook nog een column moet schrijven voor deze website.
Maar het kan ook zijn dat je een column moet overslaan omdat je er geen raad mee weet of dat je geen inspiratie hebt.
Nou, dat laatste is gelukkig niet het geval. Inspiratie genoeg, want je zou onderhand wel van elke dag een column kunnen maken,
want elke dag gebeurt er wel wát.
Maar dit keer moest ik écht een column overslaan omdat ik me totaal niet happy voelde, wat betreft lichamelijk.
Geestelijk ben ik nog gelukkig picobello in orde.
En dan ineens dacht ik…oh ja…ik moet nog een column voor april schrijven. En nét als ik eraan wil beginnen zegt mijn lichaam…
ik heb je te pakken. Dit keer wéér geen column. Potverdorie…dan word ik me toch kwaad. Maar ja, er is niets aan te doen.
Mijn lichaam zegt dat ik daarnaar moet luisteren. En doe ik dat niet, dan krijg ik tikken…flinke tikken.
Dus ik heb nu maar naar mijn lichaam geluisterd en mijn lichaam zei: ‘Huub, tot hier en niet verder.’
Nou ver kwam ik ook niet…mijn vrouw zei nog dat ik moest luisteren en de dokter moest waarschuwen.
Maar goed, dat had mijn vrouw al gedaan en ik kon er niet omheen.
Dus ik naar de huisarts…de pijn was niet meer te harden. Mijn buik riep vele malen, HÉLP!
En dan was het zover, dat ik bijna geen stap meer kon verzetten, mijn vrouw de huisartsenpost had gebeld en
waarvan een arts direct bij mij op de stoep stond en mij goed onderzocht. Ze kon eigenlijk niets vinden en gaf voor de pijn e
en morfine-injectie. Dat hielp niet zoveel en zij vond het belangrijk dat ik naar het ziekenhuis ging voor verder onderzoek.
En eveneens binnen vijf minuten stond de ambulance voor de deur. Om het verhaal verder kort te houden
werd ik vele malen door allerlei artsen onderzocht en men kon niets vinden en een opname was dus nodig om verder te kijken.
Een paar dagen mocht ik vertoeven in het Radboud UMC waar ik werkelijk verwend werd en na enkele dagen weer naar huis mocht in afwachting tot verdere onderzoeken die nog komen gaan.
Ja…en die mag ik dus NIET overslaan. Ben benieuwd wat er gevonden wordt…tenminste dat hoop ik maar,
want met constant pijn in de buik rondlopen is absoluut geen pretje. Hopelijk kan ik volgende maand een vrolijke column plaatsen.
Maar tot zover weet je nu waarom ik een keertje moest OVERSLAAN.
Heppu dat nou ook soms van die rare dingen die je plotseling overvallen?
Schrijf me eens jouw verhaal.
groeten van Huub
