\
Weer Carnavallen samen met je vereniging, en ook met andere mensen.
Zo ook bij zittingen voor bejaardenhuizen waar flink opgetreden wordt en een feest gemaakt.
Nu wil ik het toch over een andere zitting hebben, die van pa namelijk. Je kent het wel,
je bent gek van carnaval maar je lijf laat het niet helemaal meer toe. Dus wat doe je, je gaat toch en doet het op je eigen manier om het toch niet te hoeven missen.
Zo ook pa, hij kan er maar niet wegblijven. Hossen is er niet meer bij, maar die stoel aan de zijkant zit best lekker en met een pilsje voor
de neus is het helemaal prima. Vooral als je nog een zoon hebt die er nog wel eens eentje wil brengen.
Niet te veel natuurlijk want de zoon wil er zelf ook wel eentje, tweetje, drietje…..tel kwijt, door de keel hebben.
Toch kon hij af en toe de verleiding niet weerstaan om een dansje te wagen als zijn favoriete artiest zingt,
de dames aan tafel zijn bereidwillig en houden de handen om zijn automatisch wiegende heupen.
Ze wiegen zelfs als het helemaal nog niet hoeft, en dat lijkt er af en toe op alsof hij behoorlijk aangeschoten was.
Gelukkig is er in elke zaal of café wel ergens een zitplek te krijgen en anders wordt die wel gemaakt,
zie je wel dat fibromyalgie ook zijn voordelen heeft, je mag zomaar gaan zitten, ze staan zelfs voor je op.
Hoezee, we hebben een voordeel gevonden! Carnaval wordt op deze manier wel elk jaar anders gevierd, en ook steeds een beetje korter.
Want ’s avonds er naar toe gaan is er niet meer bij, dan ligt hij vast op bed. En ik, ik blijf dan nog even door feesten.
