graadje erger
Je hebt van die momenten, dan lach je je helemaal slap van binnen. Ze vragen je wat je mankeert.
Je bent nog niet uitgesproken, misschien zelfs nog bezig in je eerste zin….en ja hoor….. “goh dat heb ik nou ook!”.
“Mijn zus / broer / tante / wie dan ook, die heeft dat ook”. Ja, want bij een ander is het altijd een graadje erger.
Je eigen verhaal valt compleet in het niet.
Elk verhaal wordt een spektakel voor een ander, weer wat extra voer voor een smeuïg verhaal.
Want jij bent in hun volgende onderbreking van een ander ineens die “goeie vriend” die dat ook heeft. Hmm,
waarom kan een verhaal nou nooit eens afgeluisterd worden, waarom worden de feiten gewist en het spektakel onthouden?
Daarom is mijn vraag ook, luister eens naar wat een ander te vertellen heeft. Onthoudt de feiten of informeer verder.
Neem de verhalen over “een goede vriend” met een korreltje zout. Een verhaal uit de tweede hand mist immers de waarheid.
