Als klein kind zijnde wil je graag een keer op vakantie, al je klasgenootjes gingen, behalve…juist ik.
Vroeger was ik al helemaal gek van de Efteling, fan was ik nog niet, daarvoor was ik er te weinig geweest.
Op een bepaald moment kwam het sprookjesachtige besluit te gaan, maar op het laatste moment werd dit afgeblazen.
Reden: onze grote boze wolf moest revalideren en blies het strooien huisje omver.
Het jaar erop kon de wens toch in vervulling gaan, dacht ik.
Onze grote boze wolf had na het strooien huisje de biggen ook gepest in het houten huisje en de wolf vertrok weer om te revalideren.
Hij moest immers zijn longen weer oppompen voor het stenen huisje.
Hier gaat het dan anders als in het sprookje want ook zijn derde poging lukte want
het stenen huisje zakte als een plumpudding in elkaar. Weer gingen we het jaar erop niet.
Het duurde daarna nog een paar jaar voordat ik zelf oud genoeg was om in de Sprookjesexpress te stappen en naar Sprookjesland te vertrekken.
Het mocht duidelijk zijn dat het revalideren van de boze wolf niet alleen hemzelf trof maar ook zijn eigen biggetjesgezin.
Iedereen in het huishouden moest zich gaan aanpassen, en dat blijft tot op de dag van vandaag het geval.
Dit biggetje gaat echter steeds meer zijn eigen weg, dat krijg je als je ouder wordt, en nu is het de big die de grote boze wolf mee neemt.
