Het is natuurlijk wel bekend dat mensen met een beperking of een chronische ziekte, naast het gebrek, meestal ook een gevoel van minderwaardigheid, vanuit zichzelf dan wel door de samenleving opgelegd, kennen. Zo zul je weinig protestmanifestaties van gehandicapten en/of chronisch zieken meemaken. Dat is logisch, want buiten de fysieke inspanning, is het hen verboden zich bloot te stellen aan acties die hun genezing belemmeren op straffe van stopzetting van hun uitkering.
Dit alles komt voort uit het fenomeen dat de maatschappij altijd het beste van het beste ( volgens de laatste maatstaven én mode!! ) eist en de rest, waar een vlekje aan zit of niet goed genoeg is, aan de kant schuift of wegwerpt. Dat gebeurt met voedsel, gebruiksartikelen, dieren én mensen. Het wordt alleen niet gezegd. Mensen worden niet vernietigd, maar maatschappelijk gezien terzijde geschoven, genegeerd en soms een aalmoes toegeworpen.
Maar het kan nog erger. Op een bepaald forum trof ik een item aan dat “Ons Fibro afvalforum” heet. Mijn eerste gedachte was “wat voor soort afval wordt hiermee bedoeld en wat kan ik hier in de vrede lezen? Bedoelen ze zichzelf?” Het gaat, zo bleek, gelukkig om een aantal dames die zich net als ca. 90% van de vrouwen, druk wensen te maken om zonder hongerkuur de tegenwoordig verplichte anorexiafiguratie te verkrijgen zoals de glossy’s en de modebladen voorschrijven. De dames vergeten echter dat, naast voeding en beweging, medicijngebruik meestal tegengesteld werkt. En dus voelen zij zich gedwongen te erkennen dat zij nimmer deel kunnen nemen aan “de maatschappij.” Je zou het zelfkastijding kunnen noemen, maar hoe verzet je je tegen een maatschappelijk vooroordeel?
Langzamerhand is de maatschappij echter tot het besef gekomen dat hun menselijke afvalberg zodanig groot is geworden dat de kosten ervan niet meer op te brengen zijn. Daarnaast wordt er steeds meer gerecycled, oftewel komt men er meer en meer achter dat afval niet slechts afval is, maar dat daar veel zaken van waarde inzitten. Zoals levenservaring en kennis. En dus is dat een revival van de waarde van ouderen, gehandicapten en chronisch zieken, als de maatschappij de mens achter deze groepen tenminste als nuttige deelnemer in de maatschappij wil accepteren en de kans gaat geven. En evenmin onbelangrijk: de gehandicapten, ouderen en chronisch zieken zich weer mens gaan voelen en het minderwaardigheidsgevoel gaan afschudden. Het is dus niet alleen zaak van de maatschappij, maar vooral ook van de groepen die het betreft.
Lang geleden werd platina als delfstof weggegooid als minderwaardig, werd uranium begin vorige eeuw als vervuiling gezien. Zie de wijziging nu: het zijn de duurste materialen, op het moment. Dus wie weet wat er in de menselijke afvalberg nog aan toekomstige waarde zit.
© Leftfoot, 2014
