Selecteer een pagina

columns

 

 

 

 

 

Het is december en dus de knusse tijd. En alsof de duvel er mee speelt was Sinterklaasdag dit jaar een échte Sinterklaasdag: met een loeiende wind, als al jaren bezongen, en ik toevallig een paar dagen weg naar een bosrijke omgeving.

Hoor de wind waait door de bomen, hier in huis zelfs waait de wind.

Nou, dat klopte helemaal. De bomen lagen krom, de takken vlogen om het huis en de deur moest worden gebarricadeerd. Blij toe dat het een stenen huis was, want als het een houten stal zou zijn geweest….   Maar die hoort bij een andere festiviteit.

Zou de goede Sint nog komen, nu hij ’t weer zo lelijk vindt.

Domme vraag, want eigenlijk begrijpt iedereen dat hij niet komt. Veel te moeilijk voor een mens. Daarnaast verbieden de arbodiensten, vakbonden, verzekeringsmaatschappijen en overige wettelijke regelingen nu eenmaal activiteiten die risico’s inhouden op straffe van boetes of beperking van vergoedingen inzake ziektekosten.

Ja, hij rijdt in donk’re nachten, op zijn paardje, oh zo snel.

In die situatie staan alle Pieten er gekleurd op. Zwart, geel, blauw of rood…  de werknemers komen gewoon niet opdagen!! En toch komt ons cultureel erfgoed. Helemaal alleen op z’n paard. Het is trouwens hoogst merkwaardig dat de dierenbescherming, de partij voor de Dieren en de arbeidsinspectie daar nog nooit naar hebben gekeken. Het beste dier heeft werkomstandigheden die werkelijk ten hemelschreiend zijn. Altijd met je baas op de rug over de daken rennen, in weer en wind, soms zelfs met sneeuw en ijzel én vrijwel altijd in het donker en ’s nachts. Stel het je eens voor! Zelfs de vakbonden laten deze trouwe werknemer in de steek: nooit steun bij eisen inzake loon, gevarentoeslag, koudetoeslag en overwerk. Na aftrek van de vergoeding voor kost en inwoning is het huidige nettoloon nihil. En die kost bestaat uit een dieet van haver, water en, met wat geluk, soms een door een bewonderaar achtergelaten winterwortel en over de wijze van huisvesting weet vrijwel niemand iets. Voorts moet het paard van Sinterklaas altijd een wit paard zijn. En omdat in Nederland, gezien de goede zorg, bij levende wezens vrijwel geen schimmels voorkomen zou het dus zomaar een Pools of Bulgaars paard kunnen zijn. Dat is discriminatie van bruine, gevlekte en zwarte, werkwillige, Nederlandse paarden.

Slaat dit verhaal nu ergens op?
Nou, nee…   of eigenlijk toch wel.

We maken ons allemaal nogal druk over mensen, dieren en hun rechten. Het rare is dat we nooit kijken naar de beleving van het “slachtoffer” zelf. Neem nu het paard van Sinterklaas. Voor zover we weten is het beest best gelukkig, doet wat het moet doen en maakt zich niet druk over wat het zou moeten doen of laten volgens de regels van anderen. Daaraan zouden vele chronisch zieken wel eens een voorbeeld kunnen nemen: Een stressvrijer leven met en naar je kunnen, en niet volgens door professionals en andere (soms zelfbenoemde) deskundigen opgelegde regels; gewoon omdat die deskundigen één ding missen: praktische ervaring. En dan pas hebben we eindelijk stilte na de storm.

© Leftfoot 2013

Share This