Volgens mij zoekt de mens aandacht, erkenning voor zijn “zijn” in de wereld, respect voor zijn wezen. En dat is de laatste tientallen jaren – verdwenen is te sterk uitgedrukt – ver weggestopt, wordt niet als normaal geaccepteerd. De intermenselijke verhoudingen zijn, met de invoering van de computer, gedigitaliseerd. Praten is uit den boze, je medemens ruiken of aanraken is infecterend (zeker bij “zieken”) en we willen niet met hen worden gezien, dat is not-done. Nee, we communiceren nu met anderen per computer, telefoon of smartphone en dragen via deze media onze oplossingen, ook tegen eenzaamheid, aan, terwijl we tevens onszelf promoten. Zelfs de thuiszorg wordt gedigitaliseerd. We gaan op afstand vaststellen of het met iemand goed gaat. Ik ben benieuwd op welke wijze men nagaat of een licht-dementerende oudere wel eet en of het bezorgde voedsel niet in de koelkast of elders is verstopt. Of gaat men de thuisrobot ook meteen invoeren?
Mensen met problemen, chronische ziekten, een beperking en ouderen zoeken altijd steun en erkenning, een klankbord. Ze zoeken gewoon een echt mens waarmee je een drankje kunt drinken, lekker leuten en van wie je als het nodig is een knuffel kunt krijgen, waarmee je samen mens kunt zijn. Maar die je, omgekeerd, ook jouw interesse kunt tonen en een knuffel kunt geven. Gewoon visueel en lichamelijk contact. En juist dat doen we niet meer, terwijl er bijna om geschreeuwd wordt.
Nu kennen wij als chronisch zieken en gehandicapten nog slechts vrienden via facebook, twitter of via forums op websites, virtuele vrienden. Die vrienden zijn slechts aanwezig als zij er wensen te zijn, reageren eventueel als het hen uitkomt en vooral niet als iemand hen nodig heeft. Het is trouwens so-wie-so al raar dat we om te mogen praten iemand ( de provider ) moeten betalen.
Kortgeleden overleed een vriendin (begrijp dit woord in de ouderwetse zin) na korte tijd in een hospice te hebben doorgebracht. Na aankondiging op Facebook van opname bleek binnen dezelfde periode het aantal “vrienden” op internet te zijn teruglopen van 30 tot 3. Dat te constateren is triest, juist omdat op dat moment haar vrienden belangrijk waren en er bijna niemand over was. Hieruit blijkt dat virtuele vrienden er slechts zijn om een vriend voor zichzelf te gebruiken.
Nee, echte vrienden zijn mensen die je kunt horen, voelen, ruiken, die een arm om je heen slaan, je knuffelen als het nodig is, waarmee je kunt lachen. Echte vrienden zijn mensen die je vragen hoe het met je gaat en dan wachten op je antwoord, zonder over te gaan op hun eigen zaken. Zoals Toon ooit schreef: (gedeelte):
je hebt iemand nodig stil en oprecht
die als het erop aan komt voor je bidt of voor je vecht
pas als je iemand hebt die met je lacht en met je grient
dan pas kun je zeggen: ‘k heb een vriend
Weet je trouwens wat een echte besparing van kosten voor burgers is?
Gewoon zo nu en dan bij een zieke of eenzame buurman of buurvrouw op bezoek gaan en met hem/haar praten, face-to-face en soms een knuffel geven.
Kost helemaal niets…. en het wordt vanzelf een echte vriend of vriendin.
Wedden!!
© Leftfoot 2014
