Het is half drie in de middag, het stortregent en de deurbel gaat. Voor de deur staat een meisje van een jaar of negen met een grote envelop in de hand en steunend op een ingevouwen paraplu waarvan de punt op de grond stond. De eerste blik op haar gaf duidelijkheid: Kinderpostzegels. Voordat zij echter de meest gestelde vraag van de dag kon stellen was ik haar voor en informeerde ik waarom zij de paraplu op die wijze droeg, omdat het volgens mij de bedoeling is dat een paraplu water van boven tegenhoud en niet, gezien haar dracht van het voorwerp, diende als verzamelplaats van hemelwater. Na enig nadenken was de reactie dat het niet gaf omdat ze toch al nat was. Om de transactie toch enigszins fatsoenlijk af te handelen verzocht ik haar dat binnen doen en zij liet de paraplu op de punt staande tegen de gevel achter. En daar liep het water nog sneller in de plu aangezien ons dak een punt naar boven heeft en het verzamelde water langs de gevel precies…. . Toen zij vertrok heb ik maar niet gekeken wat het effect was indien zij de paraplu had opgestoken.
Dit soort min of meer eigenwijs gedrag ziet men veel bij kinderen, ze moeten zaken ervaren. Maar ook bij volwassenen komt dit verschijnsel voor. Weliswaar meer verborgen, maar toch…. Wie kent niet de volgende situatie: Je komt bij de Blokker en je hebt tafelmessen nodig. Je loopt door de winkel, vindt het messenschap en zoekt een mes uit. Als je een geschikt type hebt gevonden neem je het op en probeer je het lemmet op je vinger uit om te zien of het wel scherp is. Meestal is het dus scherp en de vinger vertoont een snede waaruit het bloed begint te stromen. Dus leg je het mes meteen terug en verlaat je onopvallend de winkel, de druppelende vinger afknijpend, omdat je je schaamt voor je “domme” gedrag.
Waarom schaam je je eigenlijk voor zoiets? Oftewel, waarom schaam je je eigenlijk voor iets wat je niet goed of helemaal niet kan? Waarom schaamte omdat je niet kunt lopen? Waarom schaamte omdat je pijn lijdt? Omdat het niet zo hoort te zijn? Omdat anderen er bang voor zijn? Juist van openheid in dit soort zaken leren mensen zowel het omgaan met het gebrek als omgaan met personen die het gebrek hebben.
De uitspraak “je bent pas echt beperkt als je niets leert van mensen met een beperking” gaat pas op als de laatstgenoemden er ook gewoon voor uit durven komen. Niet dat je mag eisen dat men jou begrijpt, maar dat ze accepteren dat je bent zoals je bent. En dus geldt als nooit tevoren: “it takes two to tango”.
© Leftfoot 2015
