Het leven van de mens gaat met vallen en opstaan, voorspoed en tegenslagen. Als we een verkeerde keuze maken zullen we de consequenties moeten dragen. Gelukkig heeft de mens in de afgelopen eeuwen mede juist daardoor de vele bedreigingen op zijn leven kunnen weerstaan en overwinnen. Als bijvoorbeeld de oogst mislukte trok men er voor langere tijd op uit om maar iets eetbaars te vinden. Bij ziektes ging men op zoek naar planten of kruiden teneinde de koorts of wat dan ook te temperen of te overwinnen en bij gebreken… daar moest de mens mee leren leven.
Nog geen honderd jaar geleden hadden in Nederland velen geen werk, geen inkomen en geen voedsel. Men solliciteerde zich suf, stond elke dag opnieuw voor een fabriekspoort in de rij in de hoop een dag werk te krijgen. Men stond in de rij voor een stempel, waarmede men iets te eten kon krijgen uit een gaarkeuken en men nam dat aan: niet voor zichzelf, maar om de kinderen iets warms te eten te kunnen geven. Zieken, bejaarden en gehandicapten kregen niets: zij konden zich niet melden. Slechts hun kinderen deden iets voor hen, als zij konden. Men leefde voor elkaar, met elkaar.
Inmiddels is het heel anders. Niemand doet nog iets, want alles is toch geregeld. Als je van school komt “krijg” je een baan en zo niet, een uitkering. Na ontslag heb je “recht” op een ontslag-bonus, een uitkering, zorgt “men” voor een nieuwe baan via een sollicitatiebrief-schrijf-cursus, trajectbegeleiding van werk naar werk én, indien nodig, hulp van een psycholoog om te leren omgaan met de effecten van de werkeloosheid. (á € 15 per (groeps)sessie incl. koffie of thee, met een minimum van 5 sessies.)
Zijn dit nu “mee-eters” of is dit juist de “moderne kwakzalverij”?
Trouwens, je ziet hetzelfde bij vakanties. Voorheen waren vakanties uitjes waarbij mensen dingen deden die ontspanden, die ze zelf wilden. Tegenwoordig zijn het volledig georganiseerde uitjes, inclusief verplichte sportieve activiteiten, voeding etc., waar niemand om heeft gevraagd. Maar het moet, iedereen schijnt het te willen en het is zogenaamd goedkoop, dus moet het. Zelf iets ondernemen of doen wat leuk is, is er niet meer bij.
Met ziekte is het niet anders: als je ook maar dát mankeert moet je naar een arts, die herkent (uiteraard) meteen de kwaal, weet de remedie en geeft een wonderpil, zodat je, na inname, volledig genezen bent. Bijna niemand komt meer op het idee dat je zelf heel veel aan je gezondheid of aan omgaan met je ziekte of beperking kunt doen. Tegenwoordig moeten anderen dat voor je doen, met een pil, drankje of weet ik-veel-wat. Eigenlijk laat je het je allemaal maar gebeuren.
Het wordt tijd dat de mens weer eens “Mens” wordt en voor zichzelf opkomt. Niet ten koste van anderen, maar gewoon voor zijn eigen leven, zijn eigen ding en zijn eigen oplossingen voor zijn eigen problemen.
Net zoals dat al eeuwen geleden gebeurde.
©Leftfoot 2014
