Het enige in het leven dat zeker is is dat het eindig is.
Meer weten we niet.
En we doen er van alles aan om dat einde zo ver mogelijk uit te stellen.
Gezond leven, bewegen, medicijnen, artsen, nieuwe onderdelen, etc. etc.
We vechten ons bijna dood om zo lang mogelijk te blijven leven.
Maar realiseren we ons wel dat dat vechten ons leven ís?
Stel je voor dat je alles maar laat, omdat het toch geen zin heeft.
Omdat het leven uiteindelijk toch ophoudt.
Waarom moeite doen, als het toch eindigt.
Dus: Je opleiding niet afmaken.. wat is het nut.
Niet meer werken.. wat is het nut…
Oh.. en niet naar dokters gaan, wat is het nut…
En bij dat laatste gaat het mis, dat doen we nu net weer wél!
Daar vechten we opeens weer.
Verbazend dat je als je chronisch ziek bent vaak het knokken voor gewone dingen opgeeft.
Waarom knokken voor iets wat toch niet bereikt wordt?
En weer aangespoord moeten worden dát nu juist niet te verzaken.
Maar wél zelfstandig knokken om niet dood te gaan.
Realiseer je, dat het leven verlengd wordt door het knokken voor kleine dingen.
Grote dingen bestaan niet, alleen veel kleine zaken.
Dus knok voor de vele kleine dingen in het leven, dan kan je het knokken voor je leven vergeten.
Omdat dat dát de (gratis) bonus is.
© Leftfoot 2015
