Als wat jongere chronisch zieke en/of gehandicapte stuit je op vele grotere en kleinere problemen. Eén daarvan is een gebrek aan energie, de eeuwige vermoeidheid en het juist vaak daardoor opvlammen van pijnen en andere klachten. En dus moet je leren daarmee om te gaan, te doseren, je rust te zoeken en te nemen. En van wie kan je zoiets leren?.. juist, van oudere, op leeftijd zijnde, mensen. Uiteraard niet de mensen van het Zwitserleven-gevoel die vief en kwiek al datgene doen wat de meeste jeugd al niet eens kan. Nee, de gewone mensen die je vaak langzaam op een elektrische fiets voorbij ziet slingeren, die bij de kassa op hun gemak muntjes staan uit te tellen om een half brood af te rekenen of die op een bankje in het zonnetje zitten met een krantje of gewoon om zich heen kijkend en zich van niets en niemand iets aantrekken. Rustig aan dan breekt het lijntje niet.
Als zo’n jongere chronisch zieke en gehandicapte vonden mijn (v)echtgenote en ik dat we er eens een dagje uit moesten, voor onze rust. En we troffen het omdat de lokale afdeling van Stichting “de Zonnebloem” een dagtochtje had georganiseerd met een boot op de Waddenzee. Heerlijk rustig op het water, genieten van alles, lekker rustig. Precies wat nodig was én omdat er veel ouderen meegaan het voor ons een leermoment kon zijn.
En toen het momentum zelf: Bij het betreden van de boot, zie je iedereen op een kluitje naar de loopplank rennen om maar als eerste aan boord te komen. En dat met gebruik van rollators, krukken, loopfietsen en uiteraard ellebogen want iedereen moet aan het raam zitten. Daarna blikken ze niet naar buiten omdat kwekken met de iets minder gelukkigen over gezamenlijke kennissen, het eten in het tehuis en hun ziektes met de bijbehorende ellende uiteraard véél belangrijker is. En vanzelfsprekend op een geluidsniveau, waarbij zelfs een misthoorn in het niet valt. Je hebt ’t idee dat alle zeehonden op het wad binnen een straal van 2 zeemijlen van de boot allang vertrokken zijn om gehoorschade te voorkomen. Maar allà…. Je moet iemand iets gunnen.
Dan kom je bij de zeehondenbank. En iedereen duwt, trekt, kruipt of wurmt zich naar dezelfde kant van de boot teneinde het wonder te aanschouwen. Het schip kapseist net niet. Het enige wat gebeurd is, dat de nog aanwezige (waarschijnlijk dove) zeehonden zich terugtrekken vanwege het gevaar verpletterd te worden door een omvallend schip.
Op de terugweg, na een warme lunch, die, godzijdank, op een bord werd gepresenteerd (en niet in buffetvorm vanwege het gevechtsrisico), moest uiteraard nog even bingo worden gespeeld. Vanzelfsprekend in een tempo, waarbij een slak na 6 weken nog steeds niet moe was, en als je een nummer miste na 4 herhalingen je het nog even mocht navragen. Aan het eind van de middag was de tocht ten einde en werd deze besloten met een loopplank-gevecht wie als eerste aan wal op de WMO-taxi’s mocht wachten.
Het was een gewéldige dag, met vele leermomenten. Niet alleen wat de natuur op het wad betreft, maar ook de onderlinge menselijke verstandhoudingen. Wij zijn blij de echte natuur in alle rust eens van dichtbij te hebben mogen meemaken.
©Leftfoot 2010-2014
