In de afgelopen 60 jaar is er in dit land, omdat men gas vond, op sociaal gebied veel ontwikkeld. De AOW kwam, de ziekenfondswet, de ziektewet en de arbeidsongeschiktheidswet op grond waarvan de minimale zorg voor ouderen, zieken en gehandicapten werd ingesteld, derhalve de verantwoording ervan werd overgedragen van de Burger naar de Staat. Oftewel werd de verantwoordelijkheid overgedragen naar een anoniem systeem en met een “aflaat” kon de Burgerplicht worden afgekocht.
Helaas is het in de loop der jaren ietwat uit de hand gelopen. Niemand neemt nu nog enige verantwoordelijkheid voor de ouderen zonder pensioen ( hadden ze maar …!!! ), de ziekenfondswet is al jaren weg, de WAO gekraakt en het enige wat er nog is is de uitgeklede ziektewet. En allemaal stellen we dat het de taak van de Overheid is het geheel te bekostigen omdat we belasting betalen. Aan de andere kant heeft de Overheid dit mede in de hand gewerkt door heel lang aan de zorgzame maatschappij te werken. “Wij zorgen voor U” was jaren het motto.
Zo zie je nu dat als een receptioniste bij een bedrijf qua uiterlijk niet geheel meer voldoet aan de gefotoshopte versie van een fotomodel, omdat zij een vlekje naast de neus heeft ontwikkeld, haar baan kan verliezen. Uiteraard gaat zij door het UWV verplicht naar een dermatoloog in het ziekenhuis, die constateert dat dat vlekje niets voorstelt en zij kan onverrichter zake weer naar huis en vanzelfsprekend in de zenuwen. Over het aanstellen van mensen met een weet ik veel wat voor handicap hoef je helemaal geen gedachten meer te hebben.
De Overheid, met haar oorspronkelijke beloften, loopt nu ook weg. Mensen met een uitkering moeten actie ondernemen daaruit te komen en als het niet lukt, jammer, niet hard genoeg geprobeerd. Je krijgt hulp, echt, want we geven geld voor scholing in sollicitatiebrieven schrijven of een cursus te lopen om te leren hoe je je netwerk vergroot. Of je hier nu echt iets mee opschiet, buiten wat extra aangenomen leerkrachten, is uiteraard de vraag.
De uitwerking anno nu is duidelijk: Alles is te duur, mensen moeten alles weer zelf doen, weer meer voor elkaar zorgen. Maar werkgevers lopen voor de verantwoordelijkheid weg op grond van winstgevendheid, buurtgenoten hebben het te druk, familie is te ver weg, banken financieren ziekenhuizen niet meer…
Daarnaast komt er helaas vanuit de kringen van ouderen, chronisch zieken en gehandicapten in de lopende discussie over de wijzigingen in het zorg-beeld een houding naar voren van een niet-constructieve opstelling. Zij pogen te verkrijgen wat hen in hun ogen al heel lang is onthouden en blokkeren daardoor helaas een constructieve oplossing.
De Gemeenten moeten nu, op facilitaire basis, sturing geven aan het gegeven dat we in de huidige situatie allemaal, écht allemaal, samen aan de bak moeten om de zorg voor hen die het écht nodig hebben in stand te houden. Om te voorkomen dat werkgevers om idiote redenen mensen afdanken en op de belastingbetaler afschuiven én om de ouderen, chronisch zieken en gehandicapten hun eigen verantwoordelijkheid – lees eigen kracht en vooral zelfrespect – terug te geven.
Leftfoot 2014
