Als de lente aanbreekt en je buiten in het zonnetje komt hoor je de vogels om je heen zingen. Een situatie om echt vrolijk van te worden en je zin te geven om ook een potje te gaan meedoen. En dus stond ik op een ochtend rond een uur of tien met mijn scootermobiel ( dat is de officiële benaming ) voor het plaatselijk stoplicht te wachten op een paar overstekende slakken en humde ondertussen ( ik kan noch zingen, noch fluiten ) een liedje uit de periode dat ik min of meer jong was. Naast mij stopte een scooter met een persoon die om zijn nek een paar oorwarmers met gaatjes droeg en waar een geluid uit kwam van in serie geplaatste voetzoekers. Hij keek eens naar me en zei: “Hé ouwe, hou ‘s op met dat gezoem. Dat is storend”. Het licht werd groen en weg was hij, mij verbijsterd en me afvragend of ik de wet op de geluidshinder had overtreden achterlatend.
Tegenwoordig schijnt het not-done te zijn om je gelukkig zijn te tonen. Niemand behoort nog bij zijn bezigheden ( in het openbaar tenminste ) uiting te geven aan enige uiting van welbevinden zoals fluiten of zingen. Voor een deel komt dat omdat volgens velen geluk slechts te koop is… alleen hardwerkende Nederlanders verdienen genoeg om zich gelukkig te mogen voelen en die hebben tijdens dat werk de tijd niet om hun welbevinden te uiten. Houdt me ten goede: dit is niet mijn mening, maar die van vele Nederlanders.
Voor het overige komt het door de angst om op te vallen én de gevolgen daarvan. Alle liederen en melodieën, tenminste van de laatste 50 jaar, zijn geregistreerd. En als je een geregistreerd melodietje of zelfs loopje in het openbaar (ook binnen winkel- of kantoorruimte) ten gehore brengt ben je verplicht rechten ( via BUMA/Stemra ) te betalen. Daarnaast is het tegenwoordig nog erger: Als je maar enig geluid voortbrengt dat maar ergens op lijkt schijnen er ogenblikkelijk door welke nabestaanden dan ook vorderingen ingesteld te worden wegens plagiaat. Het is dan dus logisch dat je wel uitkijkt om buiten je eigen huis nog enige hoorbare uiting van welbevinden voort te brengen.
Het lijkt er dus op dat de maatschappij alle uitingen van gevoelens van tevredenheid poogt te onderdrukken. Maar er is een uitweg: Neem je vrijheid en wees gewoon vriendelijk, zeg gewoon “hallo” tegen mensen die je tegenkomt, heb gewoon een aardig praatje met iemand achter je bij de kassa.
Dan straal je – tegen de norm – je eigen warmte uit én je eigen blijheid van de lente.
En op die manier krijg je never-nooit de rekening gepresenteerd.
©Leftfoot 2015
