Selecteer een pagina

Dagboek 2010

We slaan een stukje over en het is 1 maart. Ondanks carnavalsoptreden constant pijn in mijn buik.16 maart: Ik voel me toch niet zo happy. De buik protesteert constant door en vraagt zoveel mogelijk aandacht hahahahaha! 17 maart: Waar dus die buikpijn vandaan komt weet ze niet zeker, maar haar sterke vermoeden is dat tóch die buikpijn van de fibromyalgie afkomt. Ik moet weinig koolsoorten gebruiken en véél drinken. Dus neem ik vanavond maar een lekkere neut op de goede uitslag.

18 juli: Mijn broer Sjaak is overleden. Geprobeerd om te slapen, maar het spookt maar door m’n hoofd. Vele malen wakker geweest. Voor het naar bed gaan had ik een pijnstiller ingenomen, maar de hoofdpijn bleef. Af en toe doezelen en dan weer wakker. Vanmorgen naar tante Riek gegaan, waar mijn broer Hein ook was. Later kwamen Lia en Henk. De ochtend verliep niet zo prettig. Om 12.00 uur zijn we naar huis gegaan. Even achter de pc om te kijken naar de e-mails, wat ook dát gaat gewoon door. Tegen 13.30 uur zijn we met de auto naar de rouwkamer gegaan waar Sjaak lag opgebaard. Precies zoals hij is. Heel vredig. Er zijn nog wat mensen geweest om naar Sjaak even te kijken. De foto van de hond Trix is meegegaan. Ik heb nog een bedankbrief voor Sjaak geschreven en meegeven in zijn handen. Tegen 15.00 uur hebben Toos, mijn broer Theo en ik de deksel van de kist gesloten. Dat is toch wel een emotioneel moment, want nu weet je, het is definitief, dat je hem niet meer zult zien. Dat doet wel zeer, maar ik weet ook dat hij nu beter af is waar hij nu is. Maar éénmaal zullen we elkaar weer terugzien en elkaar omhelzen. Nu zijn we weer thuis en doen het nu rustig aan, want morgen wacht ons weer een moeilijke en zware dag. Toen we thuis kwamen roken Toos en ik ineens bloemengeur.

13 augustus: Om 08.00 uur zijn we vanmorgen met de auto naar de flat van mijn overleden broer gegaan, want tussen halfnegen en twaalf uur zou de vuilnisophaaldienst (DAR) komen om de spullen uit de kelder op te halen. Even later kwam Theo die nog lekkere koffie bij zich had en dit in auto gedronken. Vanmorgen zouden ze ook nog de flat komen controleren en zouden de sleutel ingeleverd worden.Om tien voor half tien kwam de vuilniswagen en met z’n allen hebben we het grofvuil in de auto gegooid. Daarna nog even naar boven om de rest te regelen en toen konden we weer naar huis. Wéér een gedeelte afgesloten. Vreemd om daar nooit meer naartoe te gaan. Om daar geen stáp meer te zetten. Het voelt wel allemaal heel dubbel, maar het is niet anders. Ook deze periode moet afgesloten worden. Onder de papieren moest weer een handtekening gezet worden. Theo ging naar zijn huis en wij nog even naar kennissen om wat spulletjes af te geven. Maar daar moesten we nog even een glaasje fris drinken. We waren wel moe. Je kan merken dat je dat vele en zware sjouwen niet meer gewend bent. Ja…ja…en ook de leeftijd speelt parten. Thuisgekomen even nog met azijn de tuin rondgegaan om het onkruid te doden, dan aardappelen schillen, stoffen en stofzuigen. Zo en nu is alles weer klaar en doen we verder helemaal niets meer. Lekker weer rustig aan doen is de boodschap. Ja en dan gaan we weer achter de pc zitten want er zijn nog een aantal emails te behandelen en brieven te schrijven. Enkele mensen hadden nog een aantal vragen en die moeten ook nog beantwoord worden. Maar dat komt allemaal wel voor elkaar.

15 november: Het is weer eens zover hoor…vanmorgen met een gigantische rugpijn (onderaan) opgestaan en krijg constant pijnscheuten. Wat ik precies gedaan heb, weet ik niet. Maar wat ik wél weet is dat dit weer een gigantisch zeer doet. Vanmorgen toch maar naar mijn schoonvader gegaan om wat te stoffen en te stofzuigen. Na een flinke pauze heb ik nog wat planten en struiken gesnoeid. Voor de rest van de dag doe ik helemaal niets meer.

20 december: Al een paar dagen heb ik een beetje last van mijn buik. Maar goed, het toilet is dichterbij dan men denkt! Maar al met al géén pretje omdat het bij mij nogal pijnlijk is. Wederom scheurtjes. En een dot zalf moet dan wonderen doen. Nou, laten we dát dan maar hopen. Voorlopig is het wonder nog niet geschied. Maar we gaan gewoon verder met leven en ben ik dus ‘even’ met de bus naar het grote winkelcentrum gegaan. Ik wilde nog wat voor Toos kopen. De bus was écht op tijd met dit slechte weer. De wegen hier moeilijk begaanbaar en hoorde dat Nijmegen geen zout meer heeft. Dus zal ik er maar zelf een kilootje of wat tegenaan gooien. Ja toch! De auto’s rijden langzaam over de slecht begaanbare wegen. Heb enkele mensen in bezit van scootmobiel vast zien zitten in de sneeuw. Gelukkig waren er mensen die daar het eerste bij waren om hen te helpen. Het is eigenlijk ook geen doen zo. Hoorde zelfs dat het vannacht wéér opnieuw ging sneeuwen. Prima hoor…ik blijf het mooi vinden…voor de foto’s, maar om er zelf ….nou….nee. Alhoewel…soms moet je wel! Het was me het jaartje wel.

Share This