‘Burn Ooy’ ommekeer voor Etten-Leurse:
Rian Bruijne zweert bij gebruik van voedingssupplementen
Etten-Leur –
Een jaar of drie geleden kampte ze zelf met hevige pijn en gezondheidsklachten.
Binnen drie jaar zou ze in een rolstoel terecht komen, zo werd haar verteld.
“Die drie jaar zijn inmiddels voorbij en mensen met gezondheidsklachten komen nu naar mij”,
zegt Rian Bruijne uit Etten-Leur. Na er via Internet mee in aanraking te zijn gekomen,
zweert ze bij het gebruik van hoogwaardig gekwalificeerde voedingssupplementen.
In juni hoopt ze een studie Orthomoleculaire Geneeskunde af te ronden.
Hierin staat centraal hoe voeding zich verhoudt tot het menselijk lichaam.
Door Peter Houtepen
Rian werd 48 jaar geleden als Rian van Dorst geboren in Breda. In 1976 trouwde ze met de één jaar jongere Richard Bruijne,
afkomstig uit Amsterdam. Na eerst een jaar of twee in Roosendaal te hebben gewoond, verhuisde het echtpaar naar Etten-Leur,
waar ze nu bijna 24 jaar wonen. Uit het huwelijk werden een dochter(inmiddels 23) en een zoon (nu 19) geboren.
Verantwoordelijkheidsgevoel
Van beroep is Rian verpleegkundige. “Ik ben in 1972 in het ziekenhuis begonnen.
Heb later onder meer bij de Kruiszorg en Mark en Maas gewerkt en daarnaast verschillende opleidingen gevolgd.
” Halverwege de jaren tachtig kwam ze in de intensieve terminale thuiszorg terecht.
“En daar ben ik op een bepaald moment te ver doorgeschoten. Een beetje té hard gewerkt.
Het was zogezegd parttime, maar ik draaide weken van 60 uur. En allemaal omdat ik een enorm verantwoordelijkheidsgevoel heb.
Als ik overdag mijn ronde ging doen en bij mensen kwam die toch wel heel erg achteruit gingen, bracht ik verslag uit bij de arts.
En die vertelde dan bijvoorbeeld dat er voor de nacht gewoonweg geen personeel was.
En wat doe je dan als het om iemand gaat die je heel lang verzorgd hebt. Juist ja, dan ga je zelf.
Met het idee van ‘Het is toch maar één nachtje’. Maar ja, één nacht wordt twee nachten.
Twee nachten wordt drie nachten en zo gaat het van kwaad naar erger. Ik heb een keer negen maanden aan een stuk bij iemand gezeten.
Want ja, die persoon kon ieder moment doodgaan.”
Tenniselleboog
De gevolgen konden haast niet uitblijven. “Het is bij mij begonnen in 2000 met een overbelasting van
het ellebooggewricht in de linkerarm. Populair heet dat een tenniselleboog.
Maar ik had zoiets van ‘Ik heb nog een goede rechterarm. Geef mij maar aangepast werk!’.
Ik heb de coördinator gebeld en een ander project toegewezen gekregen in twee bejaardenhuizen in Breda.
Waar ik niet zoveel til- en sjouwwerk hoefde te doen. Het was een nieuw project en er was geld voor.
Allemaal heel leuk, maar ik had inmiddels zoveel pijn dat ik de stress niet meer aankon. Ziekmelden bestond voor mij echter niet,
want ik wilde het natuurlijk allemaal vreselijk goed doen. Het was tenslotte een nieuwe uitdaging en ik ging er helemaal voor.
En in het begin dacht ik nog ‘Die stress, die pijn, die gaat wel over’. Maar het ging niet over. Het werd alleen maar erger.”
Hond
Uiteindelijk komt Rian dan in het medische circuit terecht. De orthopeed dacht dat de klachten
wellicht uit haar schouder afkomstig waren.
“Er is toen een foto van de schouder gemaakt met contrastvloeistof. Dat pakte helemaal verkeerd uit,
want ik reageerde enorm heftig op die vloeistof. Ik kreeg last van mijn schouder,
terwijl ik daar van tevoren geen klachten had. Een operatie heb ik dan ook niet laten doen.
“De pijn bleef. “Ben ik op de pijnpoli terecht gekomen. Daar wilden ze een blokkade in mijn ruggenmerg leggen.
Ook dat heb ik niet laten doen, omdat ik dacht dat er andere mogelijkheden waren om van de klachten af te komen.”
Dan maar pijnstillers geprobeerd. “Daar kreeg ik alleen maar bijwerkingen van en het hielp nog niet ook.
Bovendien ben ik juist toen ontzettend moe geworden. Echt helemaal afgedaald naar nul.
Stond ik in huis onder aan de trap te huilen als ik boven iets vergeten was.
Ik ging met de hond naar het uitlaatterrein en toen ik daar was wist ik niet meer hoe ik terug moest.
Dan stond ik daar. Gewoon uitgeput. Ik heb zelfs nog overwogen om op het terrein een stoeltje weg te zetten.
Als ik dan de hond uit ging laten, zo dacht ik, kon ik daar even zitten om uit te rusten.
Belachelijk natuurlijk!”
Laatste redmiddel
Rian raakt helemaal ‘burnout’. “Als ik in de auto zat wist ik niet meer of ik links of rechts moest.
Ik was vergeetachtig, ik was alles kwijt, had concentratiestoornissen. Ik kon het dichtvallen van een deur nog niet verdragen.
Het was vooral een periode waarin ik heel veel geslapen heb. Omdat je dan de pijn ook niet voelde.”
Diverse therapieën brengen geen verlichting, totdat Rian via Internet in aanraking komt met voedingssupplementen.
“Ik geloofde daar helemaal niet in. Ik eet mijn hele leven al gezond. Dus dat kon in mijn ogen niet waar zijn.
En toch startte ik ermee, omdat ik het ook een beetje zag als laatste redmiddel.”
In april vorig jaar begon ze met Biolean, een Chinees kruidensupplement dat het lichaam reinigt en het immuunsysteem vergroot.
“Mijn energie kwam terug en de klachten namen af.” Om haar chronische pijncirkel te doorbreken nam ze Satieté. ”
En dit had vrij snel resultaat. Ik heb nu vrijwel geen pijn meer, mits ik binnen mijn grenzen blijf.
Verder ben ik zeven kilo afgevallen. Mijn lichaam heeft weer de juiste proporties en is weer bikiniproof.
Ik heb mezelf een nieuwe life-style aangemeten. Niets moet, alles mag!”
Geen bijwerkingen
Personen die met soortgelijke pijnklachten rondliepen als waar Rian mee te kampen had,
kwamen naar haar toe en vroegen om advies. Het was voor Bruijne het sein om haar ‘kennis’
over het een ander te specialiseren. “Maar eigenlijk was dat een spontaan proces.”
In augustus startte ze een studie Orthomoleculaire Geneeskunde in Amersfoort.
Die opleiding hoopt ze in juni te voltooien.
Orthomoleculaire Geneeskunde is volgens haar zo’n beetje de meest hoopvolle ontwikkeling
in de huidige gezondheidszorg. “Orthomoleculaire substanties zijn buitengewoon veilig en bieden
ongekende therapeutische en therapieondersteunende mogelijkheden.
Daarnaast hebben ze geen bijwerkingen. Medicijnen hebben dat wel.
Voedingssuppletie is nodig voor iedereen die zich staande wil houden tegenover de
toenemende vervuiling in voeding en milieu.”De gemiddelde Nederlander gebruikt geen evenwichtige voeding.
“Maar zelfs als hij of zij dat wel zou doen,
dan krijgt men nog niet de aanbevolen hoeveelheid van vele essentiële voedingsstoffen binnen.
Vrijwel de gehele Nederlandse bevolking kampt met kleinere of grotere tekorten in de voeding,
zoals vitamines, mineralen en spoorelementen.
En deze tekorten leiden onvermijdelijk tot gezondheidsproblemen.”
Hoogwaardig gekwalificeerd
Nu zijn voedingssupplementen natuurlijk ook gewoon in winkels te koop.
“Maar mensen weten niet wat ze kopen. Dat is het vervelende, ze schaffen maar wat aan.
Want wie zegt dat jij het goede product koopt en of dat nou juist het spul is wat jij nodig hebt.
Kijk, op gevoel kopen mensen vitamine C, maar het gaat hier wel om chemische voedingssupplementen.
Die zijn niet lichaamsidentiek, zogezegd anorganisch.
Die supplementen worden niet voor de volle 100% door het lichaam opgenomen.
Bij de Orthomoleculaire Geneeskunde krijg je te maken met supplementen die hoogwaardig gekwalificeerd zijn
en die wel voor bijna 100% opgenomen worden.”De verpleegkunde is inmiddels voor de geboren Bredase een gesloten boek.
“Zoals er vandaag de dag in die sector gewerkt wordt is niet mijn manier. Ik heb daar zo tegen geknokt,
ook in de thuiszorg. Met kleine middelen zijn er dingen die opgelost kunnen worden, maar het gebeurt gewoon niet.”
Ideologische doelstelling
“Mijn hele leven heb ik uitverkoop gehouden”, besluit Rian. “En de uitverkoop is nu afgelopen.
Als verpleegkundige heb ik al die jaren alleen maar gegeven. Ik liep helemaal over van liefde voor de patiënten.
Het werd zo’n automatisme dat ik vergat om te nemen. En dat heb je gewoon nodig om weer te kunnen geven.
En die verhouding was totaal zoek. Je doet jezelf enorm te kort. Het getuigt niet echt van zelfrespect.
“De studie Orthomoleculaire Geneeskunde ziet ze als haar taak en missie.
“Het komt uiteindelijk toch voort uit de ideologische doelstelling die je als verpleegkundige hebt.
Een soort Florence Nightingale-syndroom om te willen helpen.”
© Uitgeverij en Drukkerij Vorsselmans
Van Rian Bruijne mocht ik dit artikel op mijn website plaatsen.
Daarvoor mijn dank – Huub
