Lieve mensen, ik ben totaal in de war. Ik weet eigenlijk niet wat ik moet schrijven in deze column. Voel momenteel volledige mist in mijn hoofd. Waar ik aan denk is constant aan mijn plotseling overleden broer Theo.
Hij was mijn maatje. We gingen overal samen naar toe. Koor repetities, gezellig naar de stad of
met z’n drieën ergens eten en dan natuurlijk vijf dagen naar Preston Palace met Theo, mijn vrouw Toos en ik.
Vijf dagen plezier maken. Gewoon een lekker feestje. We zouden 23 juni t/m 27 juni naar Preston Palace gaan, maar Theo overleed op 19 juni. En juist op 27 juni was zijn crematieplechtigheid.
Wij missen hem vreselijk. Het zijn rare, zware dagen. Wij moeten nu verder, maar verdorie wat is dát moeilijk.
Hoe verder…de tijd zal het leren zeggen ze altijd. Maar het wordt ook een drukke tijd zodat we later écht kunnen rouwen. En voorál de mooie herinneringen koesteren, want herinneringen zijn er zoveel.
Dag lieve broer. Dag lief maatje van me. Ik mis je nu al.
Jij gaat verder en wij ook, hoe moeilijk dat ook is.
Het is maar een korte column…maar ik kan even niet anders.
Huub.
