Het is alweer juli: Vertrek busreis voor acht dagen Bayerischer Wald (Rimbach). Een hele lange reis wat best wel vermoeiend is. Gelukkig heb ik van tevoren wel wat rust genomen om deze reis te kunnen ondernemen. De rolstoel gaat mee om lange afstanden te kunnen overbruggen. De volgende dag: ’s morgens een gigantische kramp in mijn rechterkuit. De spieren liggen als dikke kabels erboven op. Een vreselijke snerpende pijn en wil uit bed springen. Kan niet meer staan en val voorover. Voor mij einde oefening? Gelukkig is de rolstoel nu mijn beste maatje en mijn hulpjes die me willen rijden. 30 juli: Omdat we geen geldig paspoort hebben kunnen we niet naar Tsjechië. Dus houden we een rustig dagje Rimbach, hotel en plaatsje. ’s Morgens niet al te vroeg op voor ontbijt. Na het ontbijt rustig het stadje in ‘gewandeld’ met de rolstoel. ’s Middags rustig in het zwembad gelegen binnen het hotel. Daarna op buitenterras lekker zonnen en uitrusten. Toch merk ik nog steeds dat mijn benen gevoelig zijn. Regelmatig heb ik de benen (vooral kuit) ingesmeerd en dat heeft toch wel geholpen. 02 augustus: De laatste dag van de vakantie. We gaan weer op huis aan. De rit terug is weer lang en vermoeiend, vooral omdat het ook steeds weer zo warm is. Gelukkig kunnen we enkele dagen uitrusten.
11 augustus: Is de begrafenis van mijn oom. Dat geeft altijd de nodige spanningen en pijn. Na de begrafenis is de koffietafel, maar daarna moeten we weer weg in verband met de opbouw van Dukendam Kinderbouwdorp, dat jaarlijks plaatsvindt. Door de vakantie én het overlijden van mijn oom moeten we harder ‘werken’. Vooral teken en schilderwerk van de vele borden die elk jaar gemaakt moeten worden omdat elk jaar het kinderbouwdorp een ander thema heeft. Ik doe vooral ‘zittend’ het tekenwerk. Ja, en dan wordt het laat en treed de vermoeidheid wederom een rol. De maand augustus is me best wel meegevallen wat pijn betreft.
6 september: Op deze middag geef ik een lezing in Ochten dat werkelijk fantastisch verloopt. Het kost me uiteraard veel energie en heb wat last van mijn rug en heup en moet tijdens de lezing regelmatig gaan zitten. Gelukkig krijg je er weer veel energie voor terug.
15/16 september: Contactpersonencursus in Driebergen. Een pittige cursus dat ’s avonds tot 21.00 uur door gaat. Je merkt toch wel dat dit vermoeiende, interessante maar ook gezellige dagen zijn. Thuisgekomen slaat de vermoeidheid dubbel toe. Moet van de huisarts aan de Naproxen. De pijn houdt nu al dagen aan. Het is niet te geloven maar het is nu al november en de pijn blijft constant. Dan weer in de rug dat ik haast niet meer vooruit kan, dan weer aan mijn arm en schouder.
Eind december gelukkig minder pijn..
