13 januari: De pijn in mijn schouder blijft schommelen. Dan weer hevige steken dan weer ‘rustig’ dat ik het uit kan houden. Heb enkele dagen de pijnpleister eraf gehad, maar ben vanmorgen om 09.15 uur weer begonnen. Maar nu kijk ik wat het resultaat is als ik na het plakken een Naproxen inneem. Ik hou een staatje bij en die stuur ik dan door naar een therapeute. Misschien heeft dit meer resultaat, met gebruikmaking van pijnstilling. We wachten af. Om 11.00 uur heb ik een Naproxen ingenomen en ik moet zeggen dat de pijn sneller zakt. Het verloop zal ik verder op de site vermelden. Pas als het hele experiment achter de rug is krijg je hier meer over te horen.
Februari: Dat waren maanden die me veel energie heeft gekost. Er zaten wat stressperiodes tussen die flinke impact op mij hebben gehad. Veel pijn en ongemakken dus. Daardoor een groot verlies aan energie en gewicht. Dat ik wat gewicht verloor is niet zo erg eigenlijk, maar liever niet op deze manier.
30 mei: Vandaag eerste Pinksterdag. Heb vandaag veel pijn in mijn handen. Lijkt wel of de gewrichten af en toe vastzitten. Pijnlijke steken. Heb denk ik toch teveel met mijn handen gedaan. Het typen gaat ook moeilijker. Ik denk dat ik nu maar een paar dagen rustig aan ga doen zodat ik vrijdag een fijne trouwdag van onze oudste zoon mag beleven.
11 juni: Vandaag zijn we naar de Efteling geweest. Eerst wat regen en daarna schitterend weer. Heb wel mijn eigen rolstoel meegenomen. Helaas heb ik het merendeel in de rolstoel moeten blijven zitten vanwege pijn en het slechte lopen. Het vochtige weer speelt me behoorlijk parten.
19 juli: Vandaag een telefonisch interview gehad met Radio Overijssel over fibromyalgie. Dit interview is te beluisteren op www.uitdeweg.nl Nog steeds zijn we doodmoe en van slapen komt eigenlijk niks terecht.
27Juli: Of dat deze hele week niet genoeg is geweest, moest ik vandaag twee kiezen laten trekken. Door de fibro gaan regelmatig mijn tanden en kiezen loszitten of brokkelen af. 1 september moet ik terugkomen en dan kijkt de tandarts of miijn andere twee kiezen nog gered kunnen worden, anders moeten deze er ook uit. Ja, en dan gaat Huipie weer een gebitje krijgen, want van het vorige was al een tand afgebroken. (niet door de fibro hahahahaha) Ik zit nu met zo’n fietsenrek. Nee geen leuk gezicht. Maar het kan op dit moment niet anders.
Ondertussen zijn we ook begonnen met de voorbereidingen van het kinderbouwdorp Dukendam. Veel werk te doen. Maar vooral…rustig aan!
4 oktober: De tijd vliegt voorbij. Zo is het september en zo is het weer oktober. Na de lezing van 2 oktober in Doetinchem was ik wel moe maar voldaan. Het was een geweldige middag dat me heel erg goed heeft gedaan. Ik voel me best wel aardig in mijn vel zitten. Oké, de pijn is er, maar niet overheersend.
27 december: 2004 is bijna ten einde. Als ik even terugblik is 2004 een jaar geweest met veel ups en downs. Vooral in 2004 bijna elke maand een of twee begrafenissen gehad en hebben we veel kennissen, goede vrienden en familie weg moeten brengen. Helaas, zo is het leven nu eenmaal. Daardoor kreeg ik natuurlijk ook meer stress en pijn. Maar er waren ook weer goede dingen waar ik me echt op kon verheugen. Het weekendreisje naar Sauerland met de Kolpingvereniging, twee dagen genieten in Eftelinghotel, de musical de Kleine Zeemeermin, regelmatig de Efteling bezoeken, ontzettend veel lezingen gegeven. Honderden brieven en e-mails mogen beantwoorden. Hele fijne contacten kunnen leggen met patiënten, artsen en therapeuten. Veel fijne concerten met ons mannenkoor Kolping-Aurora kunnen geven waardoor weer vele mensen zichtbaar gelukkig werden en ruim een uur zorgeloos konden genieten. Nog meer fijne momenten zijn onder andere de lotgenotengroep in Nijmegen, maar ook een lotgenotengroep kunnen oprichten in Groesbeek en dan nog het paranormaal hulp bieden aan mensen vanaf oktober 2004 in ons wijkcentrum De Turf in Nijmegen. Hier kan Mieke Janssen met haar handen vele mensen helpen door energie en warmte te geven, pijn weghalen en/of verminderen en ik vragen beantwoorden d.m.v. mijn overleden vader. Mensen bemoedigend toespreken en laten zien en voelen dat zij waardevol en uniek zijn. Vele mensen hebben we nu al kunnen helpen. Dat zijn grootse dingen om ontzettend dankbaar voor te zijn. Dan kan ik eigenlijk zeggen dat ondanks pijn en verdriet 2004 een goed jaar is geweest. Alleen hoop ik dat 2005 een nóg beter jaar wordt. Maar hopen we dat niet allemaal?
